Blog Literacki Czarnego Kota: czerwca 2013

Fragmenty książki

1.

– Oskarżony, proszę wstać! – usłyszał nagle silny głos. Publiczność zareagowała nań oklaskami.
– Przecież stoję – odparł Dawid, gdyż istotnie stał, a nawet nie było miejsca, na którym mógłby usiąść. Na widowni dał się słyszeć śmiech.
– Proszę nie dowcipkować! – silny głos był jeszcze silniejszy i wydał się teraz Dawidowi dość nieprzyjemnym. Publiczność znowu odpowiedziała oklaskami.
– Czy oskarżony zrozumiał zarzuty, jakie na nim ciążą?
– Nie – odpowiedział – nawet ich nie znam. – Na to publiczność gwiżdże.
– Proszę nie udawać głupiego! – owacja na stojąco. – Czy oskarżony przyznaje się do winy?
– Nie – i znów gwizdy.
– Nieważne. Oskarżony, proszę wstać, za chwilę zostanie ogłoszony wyrok. Oczywiście nie wstał, bo skoro już stał, była to czynność niewykonalna.
– Sąd Ostateczny uznaje oskarżonego winnym grzechu pierworodnego i za to skazuje go na życie w wiecznym poczuciu winy; uznaje go winnym grzechu myślenia i wątpienia w to, w co należy ślepo wierzyć, i za to skazuje go na ciągłe obawy i wieczną niepewność; uznaje go winnym krytyki rzeczy, których krytykować nie można, i za to skazuje go na kompletne ignorowanie przez otoczenie; uznaje go winnym nazwania krainy NIC krainą NIC i za to skazuje go na powszechne uznanie za wariata; uznaje go winnym uznania za
bezwartościowe rzeczy i spraw, które większość zgodnie za wartości uważa, i za to skazuje go na powszechne wyśmianie…
Grzechów było więcej. Każdy punkt wyroku publiczność przyjmowała z entuzjazmem. Największy wywołał następujący:
– Uznaje go winnym naśmiewania się z ludków i ludzików i za to skazuje go na ciągłe życie w samotności.
Nagle dał się słyszeć ryk lwa. Publika ucichła. Sąd zniknął nagle, a na scenę wtargnął ogromny lew o złocistej grzywie. Dawid przeraził się. Ale wtedy wszystko zniknęło. I nie było już sądu, publiczności ani sceny. Znalazł się na górskim zboczu porośniętym zieloną, soczystą trawą. Ale lew nie zniknął. Przypatrywał mu się uważnie, a po chwili rzekł z wyrzutem znanym mu głosem:
– Przez ciebie Kizia-Mizia musi noce zarywać. Ani na chwilę nie można zostawić ciebie samego, bo zaplączesz się gdzieś w krainie twych myśli. Wskakuj na mój grzbiet, polecimy w ciekawsze miejsca!
Dawid wsiadł na grzbiet lwa.
– Trzymaj się mocno mej grzywy, abyś nie spadł – ostrzegł go już nie czarny, ale za to mocno wyrośnięty kot.
Lew zaczął biec po to, aby po chwili oderwać się od ziemi i ulecieć w przestworza.
Długo pędził po niebie przelatując nad górami, dolinami, rzekami i morzami. W końcu wylądowali przed jakąś dziwną, starą bramą.
– Gdzie jesteśmy? – spytał Dawid, niepewnie rozglądając się na wszystkie strony. Cieszył się, że ta podniebna podróż już się zakończyła. Był cały poobijany i wreszcie mógł rozprostować kości.
– Jesteśmy przed Czarodziejskim Ogrodem. Za chwilę przekroczysz tę bramę. Zrobisz to sam. Musisz, o ile zdołasz lub zechcesz dotrzeć do Bramy po Drugiej Stronie. Tam będę na ciebie czekał. W Ogrodzie czas płynie inaczej niż gdzie indziej, więc nie przejmuj się, jeśli zostaniesz tam kilka dni albo
nawet tygodni. Dla mnie z tej strony to będzie tylko kilka minut. Zostawiam cię samego i życzę powodzenia – chciał już opuścić zdziwionego Dawida i odejść, ale po kilku krokach odwrócił się w jego stronę. – Zapomniałbym o jednej ważnej rzeczy. Sięgnij za moje prawe ucho. Dawid podszedł do lwa i sięgnął za jego prawe ucho, skąd wyciągnął monetę stuforintową.
– Pilnuj jej uważnie – oznajmił lew. – A zanim ją na cokolwiek wydasz, pomyśl sto razy. Z niczym się nie spiesz i nie działaj pochopnie. Zapamiętaj dobrze tę radę!

2.

Tor wyścigowy wyglądał imponująco. Ogromna arena, trybuny i tysiące ludzi oczekujących na zawody. Zgłoszono osiem rydwanów powożonych przez chłopców, których wiek zbliżony był do Dawida. Oczywiście po jego cudownej przemianie. W zaprzęgach zauważył: konia, hipopotama, aligatora, żółwia, żyrafę, niedźwiedzia polarnego, pingwina oraz jego łaciatą krowę. Widok tych zwierząt (poza koniem) w tak dziwnym charakterze wprawił go w osłupienie. Oczywiście jego faworytem zrazu stał się koń. Nie tylko zresztą ze względu na jego końskość i związaną z nią szybkość, ale też dlatego, że TEN KOŃ wyglądał dość okazale. Był to wyścigowy kasztanek z przepiękną grzywą, dumnie rozglądający się wokół, parskający i z niecierpliwością drepczący w miejscu. Najbardziej pokracznie wyglądała żyrafa. Wielkość zwierzęcia kontrastowała z rozmiarami rydwanu, który wydawał się być przy niej nieproporcjonalnie malutki. Dawid uśmiechnął się na ten widok. Wyobraził sobie bowiem, że, kiedy żyrafa ruszy do przodu, jej rydwan poleci w powietrze na wysokość jej szyi, do której przytwierdzona była uprząż. Gdy wszyscy zawodnicy stawili się już na torze, nastąpiła prezentacja, polegająca na zrobieniu honorowego okrążenia toru. Spiker przedstawił go jako Dawida z krainy NIC w towarzystwie wiernej krowy Krasuli. Dostał gromkie brawa, które wprawiły go w zakłopotanie. Brunchilda ulokowała się wygodnie na trybunach i chyba najgłośniej ze wszystkich biła mu brawo. Całą scenę uznał za żenującą. Najchętniej zapadłby się pod ziemię. Ale zamiast tego musiał stać na rydwanie i prężyć pierś. Po dosyć długiej prezentacji dowiedział się, że wyścig obejmuje pięciokrotne okrążenie toru. Wszyscy ustawili się na linii startu. Wtedy pojawił się sam Burmistrz Miasta Cudów, aby osobiście powitać wszystkich zawodników, uścisnąć im dłonie i życzyć powodzenia. Był to niski, grubawy i śmieszny człowieczek noszący wysoki cylinder i niedopięty z powodu otyłości surdut. Pan Burmistrz nosił też długie, podkręcone do góry wąsy, stanowiące dekorację owalu twarzy i krągłych, zaczerwienionych policzków. Po tej ceremonii hukiem z armaty oznajmiono początek zawodów. I wtedy Dawid poczuł szarpnięcie, które o mały włos nie zrzuciło go z rydwanu. Stał się prawdziwy cud! Leniwa dotąd krówka wystartowała do przodu niczym pocisk z armaty. Zadudniły drabiniaste koła rydwanu. Spod kopyt Krasuli wzniosły się tumany kurzu, a rydwan popędził po eliptycznym torze wyścigowym z zawrotną prędkością. Wiatr zaszumiał mu w uszach, a ciałem wstrząsały wibracje. Wrzawa, która spotęgowała się w chwili startu na trybunach, była teraz dla niego zupełnie niesłyszalna. Ale Krasula ze startu nie wyszła pierwsza. Wyprzedził ją pingwin. Jak to było możliwe? Nieważne. To był fakt! Pingwin wystartował z prędkością światła i znalazł się daleko przed nimi. Za to cała reszta została gdzieś z tyłu. Nie oglądał się za siebie. To, co za nim, nie było ważne. Liczyło się co innego. Dogonić pingwina! DO-GO-NIĆ PIN-GWI-NA! Serce zaczęło mu mocniej bić, a krew pulsowała w skroniach. Krasula wio! Szybciej! Szybciej!

Muuu…! – muczało rogate łbisko, wpadając w pierwszy łuk toru. Wyrzuciło ich jednak zbyt mocno na zewnętrzną. Pingwin zwiększył swą przewagę. Nie widział nawet dokładnie zwierzęcia, które, zabawnie kołysząc się na wszystkie strony, z niesamowitą szybkością przebierało małymi nóżkami. Za to dokładnie widział plecy ubranego w czerwony strój krasnala, małego blond chłopca powożącego zaprzęgiem. Gdy wyrzuciło ich na zewnętrzną część toru, od środka zaatakował niedźwiedź polarny, ale na prostej Krasula zdołała uciec ambitnemu arktycznemu futrzakowi. Kolejny łuk poszedł lepiej. Następna prosta. I znowu łuk. Pierwsze okrążenie. Drugie okrążenie. Krasula nie tylko nie słabła, ale zdawało się, że z czasem nabiera sił i szybkości. Niedźwiedź przestał być zagrożeniem. Ale pingwin nadal był na prowadzeniu. Dogonić pingwina! DO – GO – NIĆ PIN – GWI – NA! Krasula, wio! Szybciej! Szybciej! Ostatni łuk trzeciego okrążenia. Był już cały spocony i czuł, jak kurz unoszący się z toru lepi się do jego rąk i mokrej od potu twarzy. Ale co tam. Pingwin słabł! Rydwan czerwonego krasnala był coraz bliżej! Może wygramy! Może wygramy! Krasula, wio! Jeszcze trochę!

Blog Literacki Czarnego Kota

poniedziałek, 24 czerwca 2013

Galeria Fotograficzna Czarnego Kota

Archiwum bloga

Autor z profilu uchwycony gdzieś tam w Paryżu:)